Νέα και σεμνά ταλέντα στο Χαϊδάρι μας…..
Κάθε γονιός κρύβει μία και μόνο αγωνία για τα παιδιά τους.
Κι αυτή είναι να βρουν το δρόμο τους επαγγελματικά, να ξεδιπλώσουν τις δυνατότητές
τους και να είναι υπερήφανοι γι αυτό που κάνουν.
Η Μυρσίνη
Μορέλλι είναι ένα απτό παράδειγμα σεμνότητας, ήθους και ταλέντου, που
σπανίζουν στις μέρες μας. Ένα κορίτσι, το οποίο αγωνίζεται για να εκπληρώσει τα
όνειρά του και να μπορέσει να πετύχει τους στόχους του, καθώς πραγματικά το
αξίζει.
Είναι ένα νέο και πολύ ταλαντούχο παιδί, το οποίο ασχολείται με το κλασικό τραγούδι (είναι σοπράνο) και αυτή την σεζόν πρωταγωνιστεί, χαρίζοντάς μας με τη μαγευτική φωνή της συγκλονιστικές ερμηνείες, σε ένα αριστούργημα του Α.Στρίνμπεργκ στο Θέατρο “Τόπος Αλλού” επί της οδού Κεφαλληνίας 17 & Κυκλάδων,Κυψέλη, κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:30 (τηλ.2108656004).
Το Έργο:
Οι «Σύντροφοι;» (1888), είναι το δεύτερο μέρος μιας
τριλογίας, που άνοιξε με τον «Πατέρα» (1887) και έκλεισε με την «Δεσποινίς
Τζούλια» (1888). Δηκτικό έργο, με αρκετές δόσεις χιούμορ, γκροτέσκους δεύτερους
ρόλους και πλοκή που εξελίσσεται απρόοπτα, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον,
μέχρι το τελευταίο λεπτό, με τις ανατροπές της. Οι διάλογοι γρήγοροι,
κοφτοί, έξυπνοι, συναισθηματικά φορτισμένοι, τόσο λυσσαλέοι και, συγχρόνως,
γνήσιοι, που είναι αδύνατον να μην φανταστείς, ότι προέρχονται από τα βιώματα
του Σουηδού συγγραφέα.
Ο Στρίντμπεργκ είχε χαρακτηρίσει το έργο αυτό ως
κωμωδία, κάτι που θα φάνταζε ακατανόητο σε κάποιον που δεν έχει διαβάσει ή δει
άλλο έργο του συγγραφέα. Πρόκειται για ένα δράμα με ενκιβωτισμένες ελαφρά
κωμικές σκηνές. Αυτές οι κωμικές σκηνές δεν είναι τόσο διαχωρισμένες, όπως στον
Σαίξπηρ, ο οποίος δεν παρέλειπε να βάζει δυο-τρεις κωμικές σκηνές στα δράματά
του («Άμλετ», «Μάκμπεθ» κτλ).
Ωστόσο το μπέρδεμα κωμικών και τραγικών στοιχείων έκανε
τους σκηνοθέτες να προτιμούν τα πιο μεγαλειώδη και καθαρά δράματα του
συγγραφέα. Έτσι οι «Σύντροφοι», έργο 130 χρόνων δεν έχει ξαναπαρασταθεί στην
Ελλάδα-με εξαίρεση μια ημιερασιτεχνική παράσταση στην Θεσσαλονίκη.
Είναι μια παράσταση που βάζει τον θεατή σε προβληματισμό
και σκέψεις, ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες εικόνες, τις εμπειρίες του και τα
(όποια) πάθη του και τον ωθεί σε ένα συναρπαστικό -ενίοτε επώδυνο- ψυχολογικό
ταξίδι, όπου μέσα από τη συμπάθεια, την ταύτιση και την αποστασιοποίηση φεύγει,
εν τέλει, από το θέατρο επιστρέφοντας στα οικεία προβλήματα του με διαφορετική
ματιά.
Αξίζει να
επισκεφτεί ο καθένας από εμάς την παράσταση αυτή και να συνδράμουμε και να
ενισχύσουμε την προσπάθεια των νέων ταλαντούχων αυτών παιδιών.
Από εμάς στη
φίλη και Χαϊδαριώτισσά μας να ευχηθούμε
καλή επιτυχία και να πραγματοποιεί κάθε όνειρό της.
